Ίσως η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας παχύσαρκος στην καθημερινότητα του είναι το κοινωνικό στίγμα. Η κοινωνία μεταφράζει την παχυσαρκία σε απουσία αυτοελέγχου. “Προικίζει” αυθαίρετα τους παχύσαρκους με διάφορους χαρακτηρισμούς για την προσωπικότητα και τον ψυχισμό τους. Πολλοί άνθρωποι, με το που θα δουν κάποιον παχύσαρκο, θεωρούν (συνειδητά ή ασυνείδητα) ότι είναι τεμπέλης, αδύναμος χαρακτήρας, παρασύρεται από τα πάθη του κλπ.
Κι ερχόμαστε ως πολιτισμένη κοινωνία πρώτα, αλλά και ως ειδικοί, είτε της ψυχικής υγείας, είτε της διατροφής, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Όλοι, ανεξαρτήτως βάρους, έχουν την ίδια αξία, τα ίδια δικαιώματα, δεν έχουμε δικαίωμα να τους κρίνουμε, να τους υποτιμούμε, να τους σχολιάζουμε, ούτε να κάνουμε διακρίσεις σε
βάρος τους.
Οι αιτίες της παχυσαρκίας είναι πολυπαραγοντικές. Δεν είναι απλά ζήτημα αυτοελέγχου. Είναι ζήτημα ορμονών, μεταβολισμού, μικροβιώματος, καθιστικής ζωής, φόρτου υποχρεώσεων, έλλειψης ύπνου, κακής ενημέρωσης, κακών συνηθειών, έλλειψης πόρων, διατροφικών διαταραχών, ψυχικών διαταραχών, τραύματος, παράλληλων προβλημάτων υγείας, που ενδεχομένως δεν έχουν αντιμετωπιστεί ή δεν έχουν καν διαγνωστεί και άλλα. Από την άλλη, συχνά, αδύνατοι άνθρωποι, έχουν ζητήματα έλλειψης αυτοελέγχου, η οποία εκφράζεται σε άλλους τομείς και όχι στο φαγητό.
Επομένως, αποδεχόμαστε τους παχύσαρκους όπως είναι και τους λέμε ότι δεν χρειάζεται να αλλάξουν;
Έτσι κι αλλιώς, ούτε φταίνε αυτοί, ούτε είναι στο χέρι τους να αδυνατίσουν, αυτή ήταν η μοίρα τους, συνεχίστε τις ζωές σας. Αυτό;
Κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς.
Εδώ είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα, το οποίο έχει παρερμηνευθεί και παρεξηγηθεί και διαστρεβλωθεί. Ακόμα και από ειδικούς κάποιες φορές.
Κατ αρχάς, φυσικά και τους αποδεχόμαστε όπως είναι, όπως αποδεχόμαστε και όλους τους ανθρώπους, χωρίς να κάνουμε διακρίσεις σε βάρος τους και τους συμπεριφερόμαστε με τον απαραίτητο σεβασμό.
Δεν τους λέμε ότι δεν χρειάζεται να αλλάξουν.
Όπως δεν τους λέμε κι ότι χρειάζεται να αλλάξουν.
Όπως δεν λέμε σε κανέναν να αλλάξει ή όχι, γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥΜΕ ΤΊ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ.
Οι επαγγελματίες υγείας, είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερώνουμε το κοινό για τα ευρήματα των επιστημονικών ερευνών και τις επιδράσεις που έχουν διάφορες καταστάσεις στην υγεία μας. Επομένως, είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερώνουμε για τις επιπτώσεις της παχυσαρκίας στην υγεία και αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Body shaming!
Το να δίνονται δημόσια γενικές συμβουλές τρόπου ζωής που προάγουν την υγεία ( όπως: είναι καλό να αποφεύγονται τα συσκευασμένα επεξεργασμένα σνακς με πολλή ζάχαρη και πολύ αλάτι) κι αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Body shaming, και ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ διατροφικές διαταραχές!
Από εκεί και πέρα, κάθε ενήλικος, παχύσαρκος ή μη, κάνει τις επιλογές του, λαμβάνει τις αποφάσεις του και αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να υποχρεώσουμε κανέναν, ούτε να χάσει βάρος, ούτε να προσπαθήσει να το κάνει.
Πολύ σημαντικό επίσης: το σύστημα υγείας και οι γιατροί ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ να κάνουν διακρίσεις σε βάρος των παχύσαρκων, παρέχοντας διαφορετικό επίπεδο περίθαλψης ή έχοντας υποτιμητική συμπεριφορά απέναντι τους επειδή “έφταιγαν που αρρώστησαν”.
Τελικά όμως, έφταιγαν ή δεν έφταιγαν;
Είναι επιλογή τους να αλλάξουν ή είναι η μοίρα τους και πρέπει να την αποδεχτούν;
Και τί σημαίνει τελικά ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ;
Αποδέχομαι, ως μέλος της κοινωνίας τον παχύσαρκο, σημαίνει ότι τον αντιμετωπίζω και του συμπεριφέρομαι όπως σε οποιονδήποτε άλλον πολίτη, χωρίς να μου πέφτει λόγος για τις όποιες επιλογές του.
Αποδέχομαι, ως παχύσαρκος τον εαυτό μου, σημαίνει πως αναγνωρίζω τις δυσλειτουργίες που φέρνει αυτή η κατάσταση στη ζωή μου, ακόμα και τις επιπτώσεις ή τους κινδύνους απέναντι στην υγεία μου.
Αναγνωρίζω πως η πορεία της μέχρι τώρα ζωής μου, με τα άσχημα και τα καλά της, όπως όλων οι ζωές, διαμόρφωσε αυτό που είμαι τώρα. Ψυχή και σώμα. Είναι ο εαυτός μου. Ότι πολυτιμότερο έχω. Και το αγαπώ.
Είμαι και παχύσαρκος, δεν κάνω πως δεν το βλέπω, αλλά φυσικά δεν είμαι ΜΟΝΟ παχύσαρκος. Είμαι και ΠΟΛΛΑ περισσότερα πράγματα. Και δεν πέφτει σε κανέναν άλλον λόγος, εκτός από εμένα, τί από όλα αυτά που είμαι θα συνεχίσω να είμαι και τί θα αλλάξω.
Δηλαδή, αν θέλω, μπορώ να αλλάξω αυτό που είμαι;
Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να αλλάξω και από Παναγιώτα να γίνω Ελένη, Μαρία, Θεοδώρα…
Πάντα θα είμαι η Παναγιώτα. Η Παναγιώτα όμως ποτέ δεν είναι η ίδια. Ήταν άλλη στα είκοσι χρόνια της, άλλη στα τριάντα πέντε, άλλη είναι σήμερα και άλλη θα είναι στα εξήντα της (αν ζει).
Ήμουν άλλη την άνοιξη, πριν αρχίσω γιόγκα, άλλη τον Ιούλιο, πριν πάω το roadtrip στην Ευρώπη κι άλλη σήμερα.
Πως μεταφράζεται αυτό στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας;
Δεν μπορώ να γίνω όπως εκείνη η αδύνατη τραγουδίστρια στο Instagram ή όπως το μοντέλο με τις τέλειες αναλογίες. Εκείνες μπορεί να ήταν προικισμένες από τη φύση με άλλα γονίδια. Να είχαν άλλη αφετηρία και άλλη πορεία ζωής.
Αλλά μπορώ, ΑΝ το αποφασίσω, να ψάξω τους λόγους που οδήγησαν ΕΜΕΝΑ στην παχυσαρκία και να δω ποιους από αυτούς μπορώ να τροποποιήσω. ΣΙΓΟΥΡΑ μπορώ!
Και αυτό μπορεί να με οδηγήσει στο να χάσω 5, 10, 20, 40, 50 κιλά.
Κι αυτό θα με κάνει πιο λειτουργικό, σίγουρα πιο υγιή και θα κάνει τη ζωή μου καλύτερη.
Κι αυτό ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ !!!