Η 21 Σεπτεμβρίου έχει οριστεί ως παγκόσμια ημέρα ευαισθητοποίησης για τη νόσο Alzheimer, η οποία είναι ένα σοβαρό πρόβλημα της εποχής μας και πάσχουν από αυτήν εκατομμύρια άνθρωποι.
Αυτό είναι λίγο πολύ γνωστό.
Έχετε ακούσει όμως ότι τη νόσο Alzheimer την αποκαλούν πλέον και με ένα νέο όνομα;
Την λένε και : Διαβήτη τύπου 3.
Κι αυτό, λόγω του μεγάλου όγκου δεδομένων που συνδέουν την νόσο αυτή με την αντίσταση στην ινσουλίνη.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν εδώ και δεκαετίες τη σχέση του Alzheimer με την αντίσταση στην ινσουλίνη. Αρχικά νόμιζαν ότι οι πάσχοντες αναπτύσσουν αντίσταση στην ινσουλίνη επειδή η νόσος περιορίζει την φυσική τους δραστηριότητα. Αργότερα βέβαια αναθεώρησαν παρατηρώντας πως ακόμα και όσοι βρίσκονταν στα αρχικά στάδια της νόσου, και η φυσική τους δραστηριότητα δεν διέφερε από αυτήν των υπολοίπων ανθρώπων, εξακολουθούσαν να έχουν περισσότερη αντίσταση στην ινσουλίνη.
Η νόσος Alzheimer είναι μια περίπλοκη διαταραχή, με αρκετούς μηχανισμούς που αναμφίβολα δεν γνωρίζουμε ακόμη.
Ωστόσο, αρχικά υπήρξε μια ομοφωνία γύρω από την ιδέα, ότι τα δύο βασικά χαρακτηριστικά της νόσου, είναι η συσσώρευση αμυλοειδικών πλακών και νευροινιδιακών σωρών, στον εγκέφαλο.
Και γνωρίζουμε καλά τους μηχανισμούς με τους οποίους η αντίσταση στην ινσουλίνη συνδέεται με τη συσσώρευση και των δύο.
Υπάρχει βέβαια και ένας γενετικός παράγοντας που σχετίζεται με τη νόσο. Υπάρχει μια λιποπρωτεΐνη, η οποία προστατεύει τον εγκέφαλο από τη συσσώρευση των αμυλοειδικών πλακών και η οποία, στο 15% περίπου του πληθυσμού, αδυνατεί γενετικά να επιτελέσει αυτό το έργο.
Τα άτομα αυτά, έχουν λοιπόν από 10 έως 30 φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν τη νόσο. Και η ύπαρξη του συγκεκριμένου τύπου της ακατάλληλης λιποπρωτεΐνης σε έναν άνθρωπο, θεωρείται ο μεγαλύτερος, από τους παράγοντες κινδύνου ανάπτυξης Alzheimer.
Ας δούμε όμως τους υπόλοιπους παράγοντες κινδύνου, με σειρά από τον πιο σημαντικό στατιστικά, μέχρι εκείνον που έχει την μικρότερη συνεισφορά.
Σύμφωνα με παλιότερη φιλανδική μελέτη που περιελάμβανε μεγάλο αριθμό ατόμων, είναι οι παρακάτω:
1 : Αντίσταση στην ινσουλίνη
2 : Ηλικία
3 : Μορφωτικό επίπεδο ( μάλλον έχει να κάνει με το ότι απασχολούν το μυαλό πιο έντονα σε περισσότερες εργασίες)
4 : Υπέρταση
5 : Κάπνισμα
6 : Προηγούμενο ιστορικό εγκεφαλικού επεισοδίου
Καθώς η έρευνα προχωρούσε, πιο πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε την ύπαρξη πλακών και σωρών και σε εγκεφάλους ηλικιωμένων χωρίς ενδείξεις άνοιας. Έτσι έγινε σαφές ότι η νόσος πρέπει να εξεταστεί και από άλλη οπτική.
Η πιο σύγχρονη προσέγγιση λοιπόν εστιάζει περισσότερο στην μεταβολική λειτουργία του εγκεφάλου. Ο εγκέφαλος είναι ένας από τους πιο μεταβολικά ενεργούς ιστούς. Καταναλώνει δηλαδή πολλή ενέργεια. Και έτσι είναι πολύ ευαίσθητος όταν τη στερείται.* Η αδυναμία του εγκεφάλου να λάβει αρκετή γλυκόζη είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της νόσου Alzheimer. Έτσι, όταν ο εγκέφαλος αποκτά λιγότερη ευαισθησία στην ινσουλίνη, η πρόσληψη γλυκόζης από τα κύτταρα είναι μικρότερη, η ενέργεια που έχει στη διάθεσή του είναι λιγότερη και έτσι επηρεάζεται η λειτουργία του.
Αναζητώντας άλλους παράγοντες κινδύνου της νόσου που σχετίζονται με την διατροφή, βρήκα μια σύνδεση της νόσου με την έλλειψη σιδήρου και την αναιμία. Παρόλα αυτά, εκείνο που προτείνεται από τους ερευνητές και σε αυτήν την περίπτωση για την αντιμετώπιση τους, δεν είναι
συμπληρώματα σιδήρου. Αλλά φάρμακα ή διατροφή που να βελτιώνουν την παροχή ενέργειας στο κύτταρο. Επειδή η ανεπαρκής πρόσληψη ενέργειας από τα κύτταρα, λόγω αντίστασης στην ινσουλίνη και πάλι, είναι αυτή που οδηγεί, μέσα από διάφορους μηχανισμούς, στην εξάντληση των δεξαμενών σιδήρου του κυττάρου.
* Θα μπορούσε κανείς εσφαλμένα να βγάλει το συμπέρασμα εδώ, ότι η διαλειμματική νηστεία, ως στέρηση ενέργειας, δεν βοηθά την λειτουργία του εγκεφάλου. Αντίθετα όμως, “εκπαιδεύει”τον εγκέφαλο να χρησιμοποιεί και κετόνες εκτός από γλυκόζη. Έτσι, όταν δεν εξαρτάται ενεργειακά μόνο από τη γλυκόζη, μπορεί πιο εύκολα να αντιμετωπίσει καταστάσεις έλλειψης της ή μειωμένης παροχής της. Επομένως είναι ευεργετική.