Πίσω από κάθε υπερφαγία, αρνητικά συναισθήματα… που καταπίνεις μαζί με το φαγητό.
Κομμάτια από τον εαυτό σου, κομμάτια του πολύτιμου χρόνου από το πέρασμα σου σ’αυτή τη ζωή, ρέουν σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλα.
Σου τα κλέβουν. Τα χαραμίζουν. Τα “βγάζουν ξινά”.
Θυμός.
Τα ξοδεψες λάθος. Δεν τα διαχειρίστηκες έξυπνα.
Απογοήτευση.
Είναι καμμένα, ματωμένα, ψαλιδισμένα.
Πόνος.
Ποιός είναι τελικά ο προορισμός; Πως θα καταλάβεις ότι είναι αυτός και πως θα πας εκεί;
Και πως θα μοιάζεις;
Ανασφάλεια. Απόγνωση.
Είναι απογαλακτισμός και ωριμότητα, να αναλαμβάνεις την ευθύνη της μοναχικής σου πορείας;
Ή είναι αποτυχία και παραίτηση, η περιπλανώμενη σου μοναχικότητα;
Σε ποιους ανθρώπους περιγράφεις πως νιώθεις;
Τι περιμένεις να επιστρέψει πίσω σε εσένα μετά από αυτό;
Ποιοί άνθρωποι σε νοιάζει πως νιώθουν; Στο εκφράζουν; Τι τους επιστρέφεις; Τι κρατάς;
Είναι η ζωή ένα γεύμα όπου ο καθένας επιλέγει το πιάτο του; Ή ένας μπουφές όπου η παρέα μοιράζεται μεζεδάκια;
Πόσο πιο απλά ήταν όλα τότε που ανέβαινες πάνω στην καρέκλα για να φτάσεις το βάζο με το γλυκό
Που περίμενες την άνοιξη για να φέρει παγωτά ο περιπτεράς.
Που ξόδευες τις δέκα δραχμές σου για να πάρεις δρακουλίνια.
Δέκα δραχμές, με τις οποίες θα μπορούσες να αγοράσεις τρεις ευκαιρίες στο πάκμαν, την ώρα όμως που οι ευκαιρίες σου στη ζωή φάνταζαν ανεξάντλητες…
Πως θα φροντίσεις εκείνο το παιδάκι που ήσουν τότε; Θυμάσαι πως το φροντίζανε; Με φαγητό νομίζω…
Χόρταινε όμως;
Μήπως…να το ρωτούσες τι χρειάζεται;
Μήπως…να ΜΗΝ του έλεγες να μην κλαίει;
Να το άφηνες να εκφράσει τα συναισθήματα του, χωρίς να τα κρίνεις;
Πως θα έμοιαζε η ωριμότητα αν μεγάλωνε έτσι;
Ενσυνείδητη αλληλεπίδραση αντί για μοναχική πορεία…
Τι γεύση θα είχε το φαγητό που καταπίνεται χωρίς την παράλληλη κατάποση συναισθημάτων, τα οποία θα είχαν εκφραστεί προηγουμένως σε χρόνο ανύποπτο;